به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از ایران، در درجه نخست این افراد فقیر و فاقد امکانات بهداشتی و وسایل «کمک درمانی» هستند که قربانی جولان این بیماری می‌شوند و ثروتمندان در هر جای جهان اقبال بیشتری برای حفظ خود و مبتلا نشدن به این عارضه دارند. چه در کشورهای کوچک جنوب و شرق آسیا و چه در کشورهای کم امکانات امریکای جنوبی و در گستره‌ای وسیع از آفریقا دولت‌ها و به تبع آن مردم از حفاظ‌های امنیتی کمتری برای حفظ خود در قبال «کووید 19» برخوردارند و حتی در امریکای صاحب امکانات بیشترین تلفات نزد فقرا و بخصوص کارتن‌خواب‌ها و سیاهپوستان که از هر جهت حقوق‌شان تضییع می‌شود، مشاهده شده است. وقتی دولت‌های دارای بضاعت اندک مالی نمی‌توانند وسایل و داروهای لازم را برای اتباع خویش فراهم آورند، چطور می‌توان کشورهای جهان سومی را در قبال تهاجم‌های کرونا و امثال آن مصون داشت؟ بدتر از آن تأثیر درازمدتی است که این ویروس و تبعات آن بر سیاست و اقتصاد کشورهای در حال رشد می‌گذارد. وقتی در چین با آن اقتصاد شکوفای 10 سال اخیرش کرونا یک بیماری شدید و سریع اقتصادی را موجب می‌شود چطور می‌توان از وقوع ضایعات بیشتری در این زمینه در کشورهای در حال رشد و ملل صاحب بضاعت اندک مالی تعجب کرد؟ مالاوی که در دل آفریقای سوزان قرار دارد فقط 25 واحد ICU در بیمارستان‌های خود برای این کشور 17 میلیون نفری در اختیار دارد و بنگلادش در قلمرو ندارترین کشورهای آسیایی صاحب بیش از هزار تخت ICU برای این کشور 160 میلیونی نیست. آیا نباید برای این کشورها بیش از سایر نقاط جهان نگران بود؟

خبرهای رسیده نیز برای این کشورها حاکی از نا‌امیدی است. میزان کمک های ارسالی به کشورهای آفریقایی اندک و کیفیت داروها و غذاها برای کشورهای پرجمعیت آسیایی نازل است. برخی از این کشورها امید داشتند در دهه 2020 به برخی رشدهای اندک اقتصادی نایل شوند اما حتی در تونس و الجزایر هم اوضاع تیره و نا‌امید‌کننده است و رشد اقتصادی جایش را به تنزل کیفی و سقوط ارزش‌ها داده است. این یک میراث مرگبار برای کشورهای جهان سومی است.